“En wíe loopt er in de regen mee naar buiten? Lastig, niet meer zomaar weg kunnen, stinkt in huis” … uit de discussie: een hond of niet. Tuurlijk, blablablabla, je snapt, ik ging ’t niet winnen. ‘De hond’ kwam er. Onze oudste was vanaf klein ventje zo bang voor honden, en dat gaf de doorslag om het wel te doen. Slapeloze nachten had ik ervan; wat als hij bang bleef en het hondje niet kon blijven? Vanaf de dag dat ze geboren werd, een paar huizen verderop bij een lief bevriend stel, gingen we kijken. Elke week zodat onze jongens er beide al wat aan gewend kon raken (en ik allang smoorverliefd op het beestje werd). Alle zorg ongegrond, kleine labrador Harley had in no time iedereen vertederd, liggend op haar rug en de pootjes omhoog.
En kom je in het bos soms een van je hondebroertjes en hondezus tegen of gezellig met hondemama Jazz (op de foto in het midden) ravotten! Alle pup-eigenaren kregen dit mooie filmpje van en door Joël (foto hierboven).
Die naam: Harley.
Die van de motor? Ja, want dàt was en is míjn droomwens als de kinderen wat groter zouden zijn, lekker weer toeren na al die drukke jaren… Maar goed. Het werd een variant met 4 pootjes i.pv. 2 wielen. Lang verhaal kort, ze is gewoon ons vijfde familielid. Zoo cliché en zo waar! Tíg ontbijtjes jatte ze van de bijzettafel, slippers werden vakkundig gehalveerd en plastic etensbakjes liggen regelmatig her en der verspreid in onze tuin. Sokken verdwijnen dagelijks, deze labrador heeft namelijk bij het begroeten graag iets in het bekje. Hallo Hema, dank voor de stapels zwarte budgetsokken…
De toen nog nieuwe bank heeft een compleet nieuw gevuld rugkussen. Pannen werden leeggeroofd in de oude keuken met laag aanrecht en fornuis. Én is ze te zien op vier van de tien foto’s van huis en tuin. Waar ik ga, is zij meestal ook. Bijna dagelijks doen we een rondje bos ( lees; liefst koppie onder in een gore stinksloot) en dan lekker terug achterin de auto (denk de stank daarvan erbij)
Liggend aan mijn voeten als er klanten zijn in de studio of gezellig mee met de jongens op de trampo. Conclusie, alle stress ongegrond, ze fleurt de foto’s op met haar bruine ogen en wij kunnen voorlopig niet meer zonder dit lieve ondeugende labradorwijffie!
Na de foto’s zal je begrijpen dat ons volgende interieurpoject de hal en de trap wordt. De loper gaat eraf, en we hopen dat we de lijm eraf kunnen schuren, anti-slip strips erin, nieuwe leuning, en dan volledig in de hoogglans witte lak! Wordt vervolgd! Meer van mij: Wendy_studiozinnig/
dit verhaal verscheen eerder op www.showhome.nl
